Oma Muis was ooit de allersterkste muis ooit ter wereld. Althans, wat pure spierkracht betrof. In haar hoogtijdagen kon ze op een enkel pootje wel vijf muizen dragen. Dat was echter lang geleden, en haar reactie was er dan ook een van huivering toen Rob en Tim hun plan wetenschappelijk uitstippelden.
“Als mijn berekeningen koppen,” zei Rob, “dan staat de Notenpot op precies zeven muizen hoogte.”
“We hebben Noortje, Lot, Jipje en Victor al gevraagd.” Zei Tim. Oma zei niets en liep rustig naar de deur, trok hem open, en het onnozele viertal viel met een klets op de grond. Ze hadden hun nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen en waren gaan staan luisteren.
“Met uw hulp… is Notenpot van ons.” Zeiden de twee nu tegelijk, naar instemming kijkend naar hun vriendjes, die schuldig knikten.

Ja, dacht Oma muis. De dagen van het rondtrekken zijn al lang vervlogen. Ik ben nu Oma. Oma muis. In haar kopje vlogen herinneringen voorbij. Herinneren van voordat ze Oma muis was. Herinneringen van toen ze nog door de wereld ging als de Grote Greta. En, bij Geronimo, als ze niet nog altijd de sterkste was… Sterker nog, de Grote Greta zat nog diep in haar. 
“Vooruit!” Riep ze, en de muisjes piepten het uit.