“Excuseert u mij,” sprak de torenhoge Hond ineens met een diepe stem, “Is dit de trein richting Katwijk?”

Pim dook achter de jas van moeder, die ook ietwat beduusd was. Ze herpakte zichzelf gauw terwijl Pim stiekem vanuit zijn schuilplaats omhoog keek.

“Dit is de juiste richting, maar u zult moeten overstappen te Leiden.” zei moeder. Ze keek eventjes verontschuldigend richting Pim, die op zijn beurt weer achter het groene fluweel verdween.

“Dankuwel. Oh, en maakt u zich geen zorgen. Ik ben het inmiddels wel gewend.” Hij keek nu direct naar Pim, schraapte zijn keel en zei op een officieuze manier: “Rex is de naam, naar de dinosauriër. Aangenaam kennis te maken.”

Die naam vond Pim wel toepasselijk. “Ik heet P-Pim.”

Rex knikte en maakte aanstalten om in te stappen, maar voordat hij dat kon doen riep Pim ineens “Wacht! Wilt U misschien naast ons komen zitten?”

Rex zijn staartje kwispelde.