Melkachtig licht gutst de kamer binnen door de dunne stof van de witte gordijnen. Ze sluiten net niet goed waardoor er een kiertje van fel, wit licht naar binnen reflecteert. Het botst tegen de ramen en het witte leem van de gebouwen en stuitert mijn ogen in. Naast me ligt iemand die weliswaar geen bloedverwant van mij is, maar wel zo voelt.

Zijn vingers die vele kilometers albumhoezen in verschillende staten van ontbinding hadden omgeduwd. Ze glijden bijna automatisch, scannen langs de platencollectie van de Duitse kooplieden ookal weten ze dat ze niets zullen kopen. Hij had hier niet eens een pick-up. Toen hij hier aankwam had hij hier niet eens een leven. Maar kijk nu eens. Nu wandelt hij tussen de oude grieken, klapt hij voor het orkest en trotseert hij straten die zich langzaam vullen met nieuwe herinneringen. Steeds beter kent hij die. Binnen snel glijdt hij ook hier zo behendig door het leven als zijn vingers door het vinyl.