"Alles," zei Klik, "Speelt zich daar beneden af. En wij zweven hier."

Er ging een rilling over mijn rug. Het bouwval van een balkonnetje kraakte terwijl ik me over de balustrade boog. De groene zee glinsterde fel in het licht van de maan. Het eiland was nog maar een stipje dat steeds kleiner en kleiner werd. 

"Het heeft wel iets, niet?" vroeg Klik terwijl hij grinnikte.

Het was vreemd om zo ver weg te zijn. Maar tegelijkertijd had ik me in tijden niet zo rustig gevoeld.